Op een cruciaal moment voor de toekomst van de vastgoedsector, reflecteert onze CEO Manuel Pertusa in de kranten Diario ABC en Información op de laatste voorstellen over huisvesting en hun werkelijke impact op de toegang tot huisvesting. Met een kritische en constructieve visie gaat hij in op de behoefte aan effectief beleid dat het aanbod bevordert en beantwoordt aan de echte vraag van de markt, in plaats van maatregelen die alleen de krantenkoppen halen zonder het onderliggende probleem op te lossen.
Je kunt het artikel lezen via de volgende links of verderop in dit bericht:
De olijvenparadox in de maatregelen tegen de huisvestingssector
Manuel Pertusa, CEO van MPC Group
Er zijn twee realiteiten die moeten worden aangepakt om de huidige tijden in de vastgoedsector nauwkeurig te analyseren. Aan de ene kant de onbetwistbare realiteit dat een grote groep van de bevolking reële problemen heeft om toegang te krijgen tot betaalbare huisvesting, ondanks het feit dat ze een baan, een regelmatig inkomen en een solvabele situatie van stabiliteit hebben. En een nog dramatischer realiteit voor jongeren, langdurig werklozen of immigranten zonder een sociaal of familiaal kussen die het onmogelijk vinden om toegang te krijgen. De andere realiteit heeft te maken met de maatregelen die politici en de overheid voorstellen. In tijden van vluchtige impact, sociale netwerken en vereenvoudiging van boodschappen wordt het huisvestingsbeleid meer gekenmerkt door doeltreffendheid dan door doelmatigheid. En bovenal raken ze meer het hart van de publieke opinie dan de zakken van de burgers die echte problemen hebben om een betaalbare woning te vinden.
Dit is de lijn die wordt gevolgd door het nieuwste voorstel van de regering om de aankoop van woningen door niet-ingezetenen van buiten de EU te beperken. Dit is een nieuw proefballonnetje dat nog niet is uitgevoerd, want het is nog niet bekend of dit zal gebeuren door middel van een nieuw belastingtarief of door de huidige belastingen te verhogen tot een waardestijging van 100%.
We twijfelen er niet aan dat, als deze maatregel er komt, het effect ervan onschadelijk zal zijn voor degenen die een woning nodig hebben om in te wonen, en fout en zeer negatief voor het merk Spanje en een zeer specifieke bedrijfsstructuur in provincies zoals de onze. Het beperken van de toegang tot huisvesting voor niet-EU niet-ingezetenen zal een minimale impact hebben op het land als geheel. Hoewel nationale studies de incidentie van deze aankopen becijferen op 2%-3% van het totaal, heeft elke provincie een andere realiteit en in Alicante bereikt dit cijfer, voor nieuwe woningen, 27% van de aankopen en 30% van de omzet, percentages die, als ze verloren gaan, een verwoestende impact zouden hebben op de sector. Niemand zal meer kans maken op een woning door het moeilijker te maken voor kopers uit de Verenigde Staten, Canada, Rusland of Marokko, maar ook voor de Britten, Zweden, Finnen of Oekraïners, die op zoek zijn naar een specifiek duur of zeer duur product. De regering blijkt het bij het verkeerde eind te hebben met haar diagnose en dus ook met haar recept.
Want maatregelen van deze omvang zullen veel niet-EU-ingezetenen, professionals die komen telewerken of die van plan zijn met pensioen te gaan en in ons land te consumeren, alleen maar aanmoedigen om naar andere bestemmingen te verhuizen: Portugal, Griekenland, Turkije, Italië of zelfs nieuwe bestemmingen zoals Marokko. Dit is ongetwijfeld een nieuwe last voor de ontwikkeling van een fundamentele industrie in onze provincie, zoals de bouwsector, die een belangrijke toeristische trekpleister is. Het toerisme zal ook het slachtoffer worden van dit soort maatregelen die de regering voorstelt.
De overheid moet begrijpen dat het probleem het gebrek aan aanbod is, niet de eigenaardigheden van de vraag. En het wordt niet opgelost door de interesse van buitenlandse kopers in ons land en in onze provincie aan te vallen. De Bank van Spanje becijfert het tekort aan woningen in het middensegment, datgene wat een doorsnee gezin in dit land zoekt en zich kan veroorloven, op ongeveer 600.000 woningen. Dit is waar de regering de nadruk op moet leggen: op het creëren van de noodzakelijke voorwaarden om een deel van de sector in staat te stellen zijn activiteiten op dit segment van de markt te richten. Dit is waar we moeten werken, door het bouwproces minder bureaucratisch te maken, door belastingvermindering te bieden aan kopers van woningen in het middensegment en door specifieke ontwikkelingen aan te bieden voor specifieke bevolkingsgroepen met speciale moeilijkheden. Het is het gebrek aan huisvesting, het gebrek aan beheer van het vakantieverhuurmodel, het niet-bestaande volkshuisvestingsbeleid van de afgelopen 15 jaar, het gebrek aan land voor betaalbare woningen, de crisis van materialen en hun prijzen, het is dit alles samen dat de perverse cocktail veroorzaakt in de grote steden, in de grootstedelijke gebieden van de provinciale hoofdsteden en in toeristische gebieden die de mogelijkheden voor toegang tot huisvesting voor de middenklasse belemmert. Het belasten van niet-ingezetenen verdunt deze cocktail niet, het verwijdert gewoon de olijf. Dit is de paradox.
